Emel Lagas
De publiekslieveling van het televisieprogramma Typisch Leiden is direct enthousiast als je haar vraagt naar 3 oktober. De kantinejuf van het Stedelijk Gymnasium Socrates en de huismoeder van het Minerva-huis Pap 8 woont met haar man Richard, zoon Ritchie en dochter Ginny in het oostelijk deel van het centrum. “Als de wind goed staat horen we de hele dag die kermisgeluiden. Heerlijk! Ik vind dat zo’n fijn sfeertje. En vanaf ons balkon kunnen we het afsluitende vuurwerk bekijken. Doen we ook altijd. Zo mooi.”
Emel ‘zo ben ik, ik draai er niet omheen’ bedoelt het niet lullig voor de burgemeester ’want hij doet zijn best voor de stad’ maar ze heeft het liefst dat er zo weinig mogelijk verandert aan het feest. “Het vuurwerk is voor mij dé afsluiter van het feest. Ik wil dat niet missen. En bands bij cafés mogen ook echt niet verloren gaan. Ik begrijp de zorgen om de veiligheid, van mensenmassa’s op pontons, en ik vind die hekken om feesten ook niks. Maar ik geloof niet dat bands op boten wat oplost. Ik wil bands bij cafés.”
Dat is namelijk een wezenlijk onderdeel van Emels viering. “We lopen eerst onze vaste rondjes over het veld en de markt, en als we die gemaakt hebben, gaan we dansen en vooral ook drinken bij Bas Regeer van ’t Valkje. Die heeft altijd geweldig leuke artiesten en daar ontmoeten wij al onze familie en vrienden. Want dat is Leidens Ontzet, een grote reünie. Je komt iedereen, tot aan je klasgenoten van vroeger aan toe, weer eens tegen.”
“Dat er nu ook vegetarische hutspot en halal hutspot komt is trouwens top. Dat vind ik nou mooie veranderingen. Je wilt toch dat Leiden van iedereen is. Dat hoort echt bij Leidens Ontzet. Het is een feest van de stad en de stad is van iedereen. Daarom vind ik die hekken om feesten ook niks. Met afzettingen sluit je mensen buiten. Dat hoort niet. Het moet geen feest van de gevulde portemonnee worden. Hoe groot of hoe klein iemands knipje is, iedereen moet Leidens Ontzet kunnen vieren en ervan kunnen genieten. We horen er allemaal bij.”
“Hoe groot of klein iemands knipje is, iedereen moet Leidens Ontzet kunnen vieren”
De geboren en getogen Leidse ‘ik krijg al heimwee als ik de brug bij de LOI over ben’, roemt de saamhorigheid. Al was die vroeger in haar jeugd wel anders. “Toen had je nog de strijd tussen het volk en de ballen. De Breestraat was met Leidens Ontzet verboden terrein voor mij. Daar mocht ik van mijn ouders niet komen. Waarom niet? Tja dat weet ik niet, want ik was een braaf meisje en luisterde naar mijn ouders. Maar het schijnt dat de studenten in de jaren tachtig, veel rottigheid uithaalden. Ze provoceerden, maakten ruzie en gedroegen zich niet netjes dus daar mocht ik als Leids meissie echt niet in de buurt komen.”
Dat ze nu zelf in een Minerva-huis werkt, had ze toen nooit kunnen vermoeden. “Ik wist in het begin niet eens dat die meisjes van Minerva waren. Toen ik dat in de gaten kreeg werkte ik er al een tijdje en wist ik dat ze anders waren dan ik altijd dacht. Ja ik heb mijn mening in de loop der jaren behoorlijk bijgesteld.”